Msze święte
W niedziele i uroczystości
7:30, 9:00, 10:30, 12:00, 15:00, 16:15, 18:00, 20:30
Od poniedziałku do soboty
7:00, 8:00, 9:00
15.00 (z Koronką do Miłosierdzia Bożego od poniedziałku do piątku)
18:00
Październik w pamięci Kościoła
Modlitwa różańcowa ukształtowała się w Kościele stopniowo. Jej początki sięgają średniowiecza. Zakonnicy i wierni świeccy, którzy nie mogli odmawiać 150 psalmów, zaczęli w ich miejsce powtarzać 150 Zdrowaś Maryjo. Z czasem modlitwa ta została podzielona na dziesiątki, a rozważanie życia Jezusa i Maryi wpleciono w każde Ojcze nasz i Zdrowaś…
Tradycja przypisuje szczególne znaczenie św. Dominikowi, który miał otrzymać różaniec jako duchową broń w walce ze złem. Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ugruntował się w XVI wieku, zwłaszcza po zwycięstwie pod Lepanto (1571), przypisywanemu wstawiennictwu Matki Bożej Różańcowej.
Różaniec to modlitwa biblijna. Jej słowa: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo są zakorzenione w Piśmie Świętym i prowadzą do rozważania Ewangelii. To także modlitwa kontemplacyjna, gdyż nie chodzi w niej jedynie o powtarzanie słów, ale o rozważanie w sercu tajemnic z życia Jezusa i Maryi.
Różaniec – to modlitwa dla wszystkich: prosta, dostępna zarówno dla dzieci, młodzieży i dorosłych, tak dla osób świeckich i duchownych. To również modlitwa wspólnoty Kościoła, która łączy miliony wiernych na całym świecie. Matka Najświętsza w objawieniach – w Lourdes, La Salette, Gietrzwałdzie, Fatimie czy Medjugorie – prosi o codzienne odmawianie różańca jako narzędzia pokoju i ratunku dla świata.
Gdy rozważamy tajemnice różańca świętego razem z Maryją, Ona prowadzi nas do Jezusa. Każda tajemnica różańca to spotkanie z Chrystusem oczami i sercem Jego Matki.
Różaniec to droga do pokoju. Papieże wielokrotnie wskazywali jako lekarstwo na wojny, konflikty i kryzysy moralne; to szkoła życia chrześcijańskiego, w której uczymy się cierpliwości, pokory, miłości i ufności, patrząc na życie Jezusa i Maryi. To nade wszystko źródło nadziei. Przypomina nam bowiem, że Bóg działa w historii, a ostatnie słowo zawsze należy do miłości i zwycięstwa Chrystusa.
PAPIEŻE O RÓŻAŃCU:
Pius V – po zwycięstwie pod Lepanto (1571), przypisywanym modlitwie różańcowej, ustanowił święto Matki Bożej Różańcowej (7 października), gdyż był przekonany, że zwycięstwo to należy przypisać bardziej modlitwie różańcowej niż sile zbrojnej.
Leon XIII Papież Różańca, który napisał aż 12 encyklik o różańcu, mówił: Różaniec jest najwspanialszym środkiem modlitwy, aby wyprosić pomoc Matki Bożej i upraszać łaski dla Kościoła i narodów.
Pius XII mówił: Różaniec, modlitwa tak prosta i tak bogata, jest szkołą wiary, szkołą cnót i szkołą życia chrześcijańskiego.
Św. Jan XXIII nauczał, że Różaniec jest modlitwą Ewangelii, modlitwą chrześcijanina, który idzie za Maryją i rozważa tajemnice Chrystusa.
Św. Paweł VI w adhortacja apostolskiej „Marialis cultus” napisał: Różaniec, choć zachowuje charakter maryjny, jest modlitwą całkowicie chrystologiczną. Jego centrum stanowi Jezus.
Św. Jan Paweł II w Liście Apostolskim „Rosarium Virginis Mariae” (2002) nazywa różaniec swoją ulubioną modlitwą i dodaje: Różaniec to modlitwa serca. To droga kontemplacji oblicza Chrystusa w szkole Maryi. To modlitwa pokoju, rodziny i Kościoła… Rodzina, która modli się na różańcu, trwa zjednoczona i doświadcza pokoju. Mówił również: Różaniec, choć prosty, w swej istocie jest modlitwą głęboko chrystologiczną. Z sercem Maryi przechodzimy przez tajemnice życia Jej Syna.
Benedykt XVI: Różaniec to kontemplacja z Maryją oblicza Chrystusa. W prostocie tej modlitwy bije głębia całej Ewangelii.
Franciszek: Różaniec to modlitwa, która zawsze towarzyszy mojemu życiu. To modlitwa prostych i świętych. Zachęcam, aby w rękach młodych, starszych i rodzin różaniec stał się narzędziem pokoju i miłości.
Widać zatem bardzo wyraźnie, że wszyscy papieże od wieków traktują różaniec jako skarb Kościoła, modlitwę prowadzącą do Jezusa i wielką broń duchową przeciw złu.
Kalendarz liturgiczny w październiku obfituje wspomnieniami naszych świętych i błogosławionych Patronów, a są wśród nich:
1 października – św. Teresa od Dzieciątka Jezus – dziewica i doktor Kościoła (+30.09.1897)
Uczy nas drogi „małej miłości”, prostoty i zaufania Bogu. Zachęca, by każdy dzień napełniać drobnymi gestami miłości.
2 października – Święci Aniołowie Stróżowie
Przypominają, że nikt z nas nie idzie przez życie sam. Aniołowie chronią, prowadzą i wspierają nas w drodze do nieba.
4 października – św. Franciszek z Asyżu (+03.10.1226)
Człowiek pokoju, ubóstwa i braterstwa ze stworzeniem. Patron ekologii. Uczy nas radości wiary i życia zgodnego z Ewangelią.
5 października – 27. Niedziela zwykła, rok C – św. Faustyna Helena Kowalska (+05.10.1938)
W Ewangelii Pan Jezus na prośbę Apostołów „Dodaj nam wiary” odpowiada obrazem ziarnka gorczycy. Wiara rodzi cuda, gdy jest oparta na Bogu, a nie na własnych siłach.
Św. Siostra Faustyna, „sekretarka” Bożego Miłosierdzia i pierwsza święta nowego Tysiąclecia (kanonizacja 30.04.200) w swoim Dzienniczku przekazuje prawdę o Bogu bogatym w miłosierdzie i zachęca do bezgranicznej ufności Panu Bogu we wszystkim, a wyraża je modlitwa: Jezu, ufam Tobie!
7 października – Najświętsza Maryja Panna Różańcowa
Maryja przypomina, że różaniec to modlitwa pokoju i ratunek w najtrudniejszych czasach. Każde „Zdrowaś Maryjo” to krok ku zwycięstwu dobra.
9 października – bł. Wincenty Kadłubek, biskup i kronikarz (+08.03.1223)
Przypomina, że historia narodu i Kościoła to przestrzeń działania Boga. Pokora i troska o dobro wspólne są fundamentem chrześcijańskiego życia społecznego.
10 października – bł. Maria Angela Truszkowska, dziewica (+10.10.1899)
Założycielka Zgromadzenia św. Feliksa z Cantalizio – Sióstr Felicjanek. Uczy, że świętość rodzi się z miłości czynnej wobec najsłabszych. Jej życie pokazuje, że codzienna służba ubogim i opuszczonym jest drogą do nieba.
11 października – św. Jan XXIII, papież (+03.06.1963)
„Dobry papież Jan” – otwartość, pokora i miłość do ludzi. Uczy nas Kościoła, który jest matką bliską każdemu.
12 października – 28. Niedziela zwykła, rok C – niedziela Papieska; bł. Jana Beyzym, prezbiter i misjonarz
Wdzięczność wobec Boga uzdrawia serce. Ewangelia o uzdrowieniu trędowatych przypomina, by nie zapominać dziękować.
13 października – bł. Honorat Koźmiński, prezbiter (+16.12.1916)
Kapucyn, spowiednik i założyciel licznych zgromadzeń. Pokazuje, że w najtrudniejszych czasach, nawet przy zakazach i prześladowaniach, można twórczo głosić Ewangelię i prowadzić ludzi do Chrystusa.
14 października – św. Małgorzata Maria Alacoque, dziewica (+17.10.1670)
Apostołka Serca Jezusowego – zachęca, by nasze serce biło razem z Sercem Jezusa, pełnym miłości i miłosierdzia.
15 października – św. Teresa z Ávila, dziewica i doktor Kościoła (+04.10.1582)
Mistyczka modlitwy wewnętrznej. Wskazuje, że modlitwa to przyjacielska rozmowa z Bogiem, który zawsze czeka.
16 października – św. Jadwiga Śląska (+15.10.1243)
Księżna i matka, która władzą służyła ubogim. Jej życie to wzór łączenia wiary z troską o bliźnich. Rocznica wyboru Kard. Karola Wojtyły na następcę św. Piotra (16.10.1978).
17 października – św. Ignacy Antiocheński, biskup i męczennik (+20.12. ok.107)
Świadek miłości do Kościoła i Eucharystii. Uczy wierności Chrystusowi aż po oddanie życia.
18 października – św. Łukasz Ewangelista (+ok. 80)
Patron lekarzy, autor Ewangelii miłosierdzia. Jego przekaz pokazuje Jezusa bliskiego ubogim i grzesznikom.
19 października – 29. Niedziela zwykła, rok C (Niedziela Misyjna)
Modlitwa i wsparcie dla misji to odpowiedź na wezwanie Jezusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”.
20 października – św. Jan Kanty, prezbiter (+24.12.1473)
Profesor i kapłan pełen dobroci. Łączył naukę z pokorą, a wiedzę z miłością bliźniego.
22 października – św. Jan Paweł II, papież (+02.04.2005)
Papież Polak – świadek nadziei, miłosierdzia i obrony życia. Jego „Totus Tuus” zachęca nas do zawierzenia Maryi.
23 października – św. Jan Kapistran (+23.10.1456) prezbiter, kaznodzieja i apostoł Imienia Jezus
Misjonarz Europy, głoszący Ewangelię w trudnych czasach. Uczy gorliwości i odwagi w wyznawaniu wiary.
24 października – św. Antoni Maria Claret, biskup (+24.10.1870)
Założyciel Klaretynów, niezmordowany kaznodzieja. Wskazuje na wartość misyjnego zapału w Kościele.
26 października – 30. Niedziela zwykła, rok C
Przypowieść o faryzeuszu i celniku uczy nas prawdziwej pokory w modlitwie. Bóg słucha serca, nie pychy.
28 października – św. Szymon (+ok.80)i św. Juda Tadeusz (+ok.80), apostołowie
Patronowie od spraw trudnych i beznadziejnych. Pokazują, że nawet to, co po ludzku niemożliwe, staje się możliwe w Bogu.
Niech nasze modlitwy do Boga przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego w intencji pokoju, misji, ojczyzny i naszych rodzin wspierają ci nasi święci i błogosławieni patronowie, których dał nam Bóg jako duchowych przewodników i towarzyszy na drogach wiary.
Rok Święty 2025 – dar odpustu
W związku z tym wyjątkowym wydarzeniem wyznaczono w diecezji Kościoły Jubileuszowe. Jednym z nich jest nasze sanktuarium pw. św. o. Pio w Warszawie-Gocławiu. W tej świątyni możemy otrzymać dar odpustu zupełnego aż do 28 grudnia 2025r. Co to jest odpust i pod jakimi warunkami go zyskać podajemy poniżej.
Jak rozumieć odpusty?
Odpust, według Kodeksu prawa kanonicznego (kan. 992), „to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynień Chrystusa i świętych”. Co to oznacza w praktyce? – Każdy grzech pociąga za sobą dwie rzeczy: winę oraz karę. Wina zostaje zgładzona raz z celebracją sakramentu pokuty
i pojednania. Kiedy przystępujemy do spowiedzi, otrzymujemy rozgrzeszenie, to dokonuje się przebaczenie naszych grzechów i zgładzenie winy. Natomiast pozostaje jeszcze ta kara doczesna. Odpusty dotyczą właśnie jej – tłumaczy ks. Krzysztof Porosło w podcaście „Pielgrzymi nadziei. Podcast na Rok Święty”.
Jak rozumieć to rozróżnienie na winę i karę doczesną? – Grzech ciężki pozbawia nas Komunii z Bogiem i tracimy stan łaski uświęcającej. Konsekwencją utraty tego stanu jest kara wieczna za grzechy. Kiedy przystępujemy do sakramentu pokuty, to właśnie ten wymiar zostaje pokonany przez Chrystusa, który udziela przebaczenia. Natomiast pozostaje jeszcze ten drugi skutek, czyli “nieuporządkowane przywiązanie do stworzeń”. Coś takiego, co powoduje w nas, pewnego rodzaju, nieuporządkowanie, wymagające przepracowania, oczyszczenia. To nazywamy właśnie tym pojęciem kary doczesnej. Każdy zły czyn pozostawia po sobie ślad. Trzeba go oczyścić. Trzeba go, tym, co nazywamy odpustem za życia albo tym, co nazywamy karą czyśćcową, naprawić przy pomocy współpracy z łaską Pana Boga.
Wierni nawiedzający kościół jubileuszowy(e) będą mogli uzyskać odpust zupełny pod poniższymi warunkami:
- pobożne nawiedzenie wybranego kościoła jubileuszowego,
- wykluczenie wszelkiego przywiązania do jakiegokolwiek grzechu,
- modlitwa zgodnie z intencjami Papieża Franciszka,
- indywidualna adoracja eucharystyczna Pana Jezusa ukrytego w tabernakulum lub obecnego na ołtarzu w monstrancji,
- odmówienie modlitw: „Ojcze nasz”, „Wyznania wiary” w jakiejkolwiek dopuszczonej formie i modlitwy do Maryi, Matki Bożej.
Warunki do spełnienia (komentarz)
- Ogólnych warunków, które należy spełnić, by uzyskać odpust zupełny jest kilka. Pierwszym z nich wybór intencji, w jakiej chcemy go otrzymać. Należy pamiętać, że odpust można ofiarować jedynie za siebie lub na sposób wstawienniczy za zmarłych (nie można ofiarować odpustu za innych żyjących). Kolejnymi są: wzbudzenie wewnętrznego braku przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego, spełnienie konkretnego czynu, do którego jest przywiązana jest łaska odpustu, bycie w stanie łaski uświęcającej, przyjęcie Komunii Eucharystycznej oraz modlitwa w intencjach wyznaczonych przez Ojca Świętego (nie trzeba ich szczegółowo znać; odmawia się 1 raz „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Maryjo”lub „Pod Twoją obronę”).
- W przypadku spowiedzi, Komunii Świętej i modlitwy według intencji Ojca Świętego mogą być one spełnione na wiele dni przed lub po spełnieniu czynu, do którego przywiązany jest odpust. Przyjęło się jednak, by Komunia Święta i modlitwa w intencjach papieża zostały dopełnione w dniu, w którym spełnia się dany czyn odpustowy. Niespełnienie któregoś z powyższych warunków powoduje, że zyskiwany odpust jest cząstkowy. Po jednej spowiedzi można uzyskać wiele odpustów zupełnych, natomiast po jednej Komunii Świętej i jednej modlitwie w intencjach papieża tylko jeden odpust zupełny. Można go zyskać tylko jeden raz dziennie, a odpust cząstkowy kilka razy.
- Z racji Jubileuszu, pomimo zasady, że dziennie można uzyskać tylko jeden odpust zupełny, wierni otrzymują akt miłosierdzia na rzecz dusz czyśćcowych, jeśli prawowicie, czyli zgodnie z prawem kościelnym, przystąpią po raz drugi tego samego dnia do sakramentu Komunii (czyli w ramach pełnego uczestnictwa we Mszy Św.). Dzięki temu będą mogli uzyskać dwukrotnie odpust zupełny tego samego dnia, obowiązujący jednak jedynie za zmarłych. Decyzja ta została ogłoszona w „Dekrecie o uzyskaniu odpustu podczas zwyczajnego Jubileuszu roku 2025 ogłoszonego przez Jego Świątobliwość Papieża Franciszka”.
- Wierni, którzy żałują swoich grzechów, a nie będą mogli uczestniczyć w uroczystych celebracjach, pielgrzymkach i pobożnym nawiedzeniu, z ważnych powodów (przede wszystkim siostry i mnisi klauzurowi, osoby starsze, chorzy, osadzeni w więzieniach, a także ci, którzy w szpitalu lub w innych miejscach opieki, stale posługują chorym), uzyskają odpust jubileuszowy na tych samych warunkach, jeżeli zjednoczeni duchowo z wiernymi obecnymi, zwłaszcza w momentach, w których słowa Ojca Świętego lub biskupów diecezjalnych są przekazywane za pośrednictwem środków komunikacji medialnej, w swoim domu lub tam, gdzie powstrzymuje ich przeszkoda (np. w kaplicy klasztornej, w szpitalu, w domu opieki, w więzieniu), odmówią modlitwę „Ojcze nasz”, Wyznanie wiary w jakiejkolwiek dopuszczonej formie i inne modlitwy zgodne z intencjami Roku Świętego, ofiarowując swoje cierpienia lub życiowe trudności.
Czyny
- Czynów wiążących się z łaską odpustu w Roku Jubileuszowym 2025 można wymienić parę. Jeden z nich to pobożna pielgrzymka. Do wyboru są trzy opcje. Jedna z nich to wybranie się do dowolnego świętego miejsca jubileuszowego i pobożne uczestnictwo w tym miejscu: we Mszy Św., we Mszy przy udzieleniu sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego lub w Sakramencie Namaszczenia Chorych, nabożeństwie Słowa Bożego, Liturgii Godzin (godzina czytań, jutrznia, nieszpory), Drodze Krzyżowej, różańcu, recytacji hymnu Akatystu, bądź nabożeństwie pokutnym, zakończonym indywidualną spowiedzią penitentów. Druga to pielgrzymka do co najmniej jednej z czterech Papieskich Bazylik Większych: św. Piotra na Watykanie, Najświętszego Zbawiciela na Lateranie, Matki Bożej Większej, św. Pawła za Murami. Trzecia natomiast to ta do co najmniej jednej z trzech bazylik: Grobu Świętego w Jerozolimie, Narodzenia Pańskiego w Betlejem, Zwiastowania Pańskiego w Nazarecie w Ziemi Świętej.
- Kolejną możliwością są dzieła, które można podjąć jako wyraz pokuty i aktu miłosierdzia wobec bliźniego. Wśród nich wymienić należy uczestnictwo w misjach lokalnych, rekolekcjach lub spotkaniach formacyjnych poświęconych tekstom Soboru Watykańskiego II i Katechizmu Kościoła Katolickiego, które odbędą się w kościele lub innym odpowiednim miejscu, według woli Ojca Świętego, wypełnienie dzieła miłosierdzia i pokuty (uczynki miłosierdzia względem ciała i uczynki miłosierdzia względem ducha). Można także odwiedzić i poświęcić czas osobom, które znajdują się w potrzebie lub w trudnej sytuacji oraz podjąć działania, które będą wyrażać w sposób konkretny i bezinteresowny ducha pokuty, jak choćby powstrzymanie się w duchu pokuty przynajmniej przez jeden dzień od niepotrzebnych rozrywek (także tych spowodowanych na przykład przez media i sieci społecznościowe) oraz stosować praktykę postu lub wstrzemięźliwości zgodną z przepisami kościelnymi i decyzjami biskupów. Podjąć można również wolontariat lub ofiarować jałmużnę na rzecz potrzebujących. Ostatnim sposobem jest przyjęcie przy okazji głównych uroczystości w katedrze i w poszczególnych Kościołach Jubileuszowych papieskiego błogosławieństwa z dołączonym odpustem zupełnym udzielonego przez biskupa diecezjalnego lub eparchialnego, który stoi na czele diecezji w Kościołach wschodnich.
W trakcie całego roku jubileuszowego można ofiarować dowolną liczbę odpustów w konkretnej intencji, także w intencji dusz czyśćcowych.
