Międzynarodowy katolicki ruch apostolstwa rodzin powstały w Polsce w 1985 roku w celu pogłębienia życia Ewangelią w oparciu o komunię z Chrystusem w codzienności. Komunia ta realizowana jest zarówno w wymiarze indywidualnego dialogu z Bogiem, jak i z Chrystusem obecnym w drugim człowieku.
I. Geneza i rozwój
Inicjatorem Ruchu jest ks. prof Tadeusz Dajczer (ur. 1931), który wraz z ks. Andrzejem Buczelem i grupą osób świeckich utworzyli w 1985 w Warszawie pierwszą wspólnotę ewangelizacyjną, której poszukiwanie dróg nieustannego nawracania się ku radykalizmowi wiary dało początek RRN. W ciągu dwóch lat ruch ten rozprzestrzenił się na terenie Polski. Duchowość RRN, nawiązująca do komunii życia z Chrystusem, przyczyniła się do jego szybkiego rozprzestrzenienia się wśród innych narodowości. Od roku 1987 powstaje we Francji, Hiszpanii i Portugalii, a w rok później w Anglii, Holandii i Niemczech. W 1989 RRN zostaje zapoczątkowany w Meksyku, a następnie w Argentynie, Brazylii, Kolumbii, Wenezueli, Kubie, USA, Kanadzie. W latach 90, nastąpił dalszy rozwój ruchu w Europie w kolejnych krajach: Włoszech, Austrii, Belgii, Węgrzech, Białorusi, Litwie, Łotwie, Rosji, Ukrainie, Słowacji i Czechach. W 1994 powstał także w Nowej Zelandii i Zambii, zaś w 1996 na Filipinach, w Australii oraz w Indiach. Aktualnie Ruch obecny jest w ponad 50 krajach na pięciu kontynentach.
II. Struktura i działalność
Pomimo międzynarodowego charakteru RRN funkcjonuje w oparciu o strukturę diecezjalną w celu podkreślenia szczególnej więzi z Kościołem lokalnym. W poszczególnych diecezjach ruchem kieruj ą księża-moderatorzy mianowani przez swoich biskupów diecezjalnych. Struktura terytorialna RRN jest włączona w strukturę diecezjalno-parafialną Kościoła. Obejmuje ona podział na rejony odpowiadające dekanatom. Zespoły RRN powstają przy parafiach. Kieruje nimi proboszcz lub wyznaczeni przez niego kapłani wspólnie ze świeckimi animatorami. Stroną organizacyjną i działalnością apostolską ruchu zajmują się świeccy animatorzy pod kierunkiem głównego animatora świeckiego wyznaczonego przez moderatora. Współpracuje on z zespołem animatorów dekanalnych, parafialnych (dziecięcych, młodzieżowych i dorosłych) oraz opiekunów grup specjalistycznych (studenckich, narzeczonych, młodych małżeństw, środowisk twórczych, nauczycieli, środowisk medycznych i innych).
Jednym z głównych apostolskich celów ruchu jest ewangelizacja rodziny. Dąży on do formowania postaw, dzięki którym ideały rodziny chrześcijańskiej stawałyby się czytelne i bliskie współczesnemu człowiekowi.
Apostolskie zaangażowanie członków RRN jest ukierunkowane na najbliższe środowisko parafialne. Obok uczestnictwa w spotkaniach o charakterze modlitewnym, uczestnicy ruchu we współpracy z proboszczem starają się aktywnie włączyć w aktualne potrzeby parafii. Dotyczy to przede wszystkim pięciu dziedzin: umacniania życia religijnego małżonków, organizacji pomocy w wychowaniu dzieci, tworzenia oparcia materialnego dla rodzin dotkniętych nieszczęściem, stwarzania warunków do pogłębionej formacji religijnej dzieci i młodzieży, upowszechniania doktryny Kościoła na temat etyki małżeńskiej i rodzinnej. Ponadto członkowie ruchu włączają się w poradnictwo rodzinne, działalność charytatywną wobec biednych chorych i potrzebujących pomocy, organizują różnego rodzaju pomoc religijną (np. angażują się w prowadzenie katechezy, uczestniczą w służbie liturgicznej, posługują w zespołach charytatywnych itp.).
Od 1992 Ruch wydaje materiały formacyjne, m.in.: „Ku Nowej Ewangelizacji” (38 zeszytów) i „Małżeństwo – teologia i etyka” (6 zeszytów). Od 2002 r zapoczątkowana została seria książkowa „Ku dojrzałości chrześcijańskiej”. Duchowość Ruchu syntetycznie ujmują akty oddania się Matce Bożej (Akt oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi) i Chrystusowi (Akt całkowitego oddania się na służbę Chrystusowi w Jego Świętym Kościele).
III. Duchowość
RRN czerpie inspirację z Ewangelii realizowanej w sposób radykalny w życiu, postawie i myśli. Fundamentalną zasadą duchowości RRN jest dążenie do komunii z Chrystusem-Odkupicielem, co oznacza kochanie Boga i ludzi miłością Chrystusa. Przyjęcie miłości odkupieńczej, która zbawia grzesznika, powoduje jego głębokie nawrócenie i prowadzi ku radykalnemu naśladowaniu Chrystusa (chrystocentryzm).
W RRN w szczególny sposób akcentuje się naśladowanie Jezusa w Jego ubóstwie i pokorze (duchowość Nazaretu). Ubóstwo jest praktykowane przede wszystkim w aspekcie duchowym, co oznacza wolność od przywiązań i oparcie się na Bogu – przyjęcie postawy „żebraka” Bożego (Katechizm Kościoła Katolickiego 2559). Pokora w odniesieniu do Boga akcentuje Jego wielkość wobec nicości i nędzy człowieka (św. Teresa od Jezusa, Twierdza wewnętrzna, VI, 10, 7). Równocześnie podkreślana jest bardzo wyraźnie synowska godność dziecka Bożego (dziecięctwo Boże; synostwo), która cechuje człowieka w relacji z Bogiem.
Członkowie RRN w świetle wiary widzą w hierarchii Kościoła partykularnego, który jest cząstką Ciała Mistycznego Chrystusa, szczególny kanał łaski. Z tego rodzi się stosunek synowskiej miłości i posłuszeństwa wobec biskupa diecezjalnego, będącego widzialnym źródłem i fundamentem jedności Kościoła lokalnego.
Odrębnym rysem duchowości RRN jest jego maryjność, rozumiana zarówno chrystocentrycznie, jak i eklezjalnie. Członkowie ruchu w Matce Bożej widzą Matkę Kościoła i dlatego zawierzają się jej na wzór św. Jana Apostoła (Jan Paweł II, Redemptoris Mater 45). Przez zawierzenie się Maryi oddają się na wyłączną służbę Kościołowi.