Katecheza nr 369

Urlop to nie grzech – nawet Pan Bóg po stworzeniu świata zrobił sobie dzień wolny. Święty Józef pewnie też czasem odkładał młotek, żeby odpocząć. Jezus nie tylko wskrzeszał i uzdrawiał, ale gdy był zmęczony odpoczywał.

Katolik na wakacjach nie musi nosić sandałów z pielgrzymki i cytować świętych non stop. Sumienie nie boli, kiedy odpoczywasz – boli, jak nie odpoczywasz i potem jesteś niemiły dla bliźnich. Radość z lodów, leżaka i książki to też przedsmak nieba, tylko bez harfy. Odpoczywaj, bo świętość też potrzebuje sił – nawet święci czasem leżeli plackiem.

Katecheza nr 368

Kiedy odchodzi ktoś bliski, serce wypełnia ból i cisza, której nie sposób opisać słowami. Wiara jednak podpowiada, że śmierć nie jest końcem, lecz bramą do życia wiecznego. W żałobie nie jesteśmy sami — Bóg jest blisko tych, którzy płaczą, a Kościół otacza nas modlitwą i nadzieją. Modląc się za zmarłych, powierzamy ich Bożemu miłosierdziu i łączymy się z nimi w tajemnicy świętych obcowania.

Eucharystia staje się miejscem najgłębszego spotkania — tam, gdzie niebo styka się z ziemią. Ból serca możemy przemieniać w miłość: w dobre uczynki, w ciszę adoracji, w zawierzenie. Chrześcijańska żałoba to nie zapomnienie, ale ufne oczekiwanie na wieczne spotkanie.

Katecheza nr 367

W kościele klękamy na dwa kolana. To gest głębokiej czci, pokory i wiary w realną obecność Chrystusa. Klęknięcie na jedno kolano to znak szacunku, ale na dwa — to akt adoracji.

Przed Bogiem nie stajemy jak równy z równym, lecz jak grzesznik przed Zbawicielem. Postawa naszego ciała powinna wyrażać tę prawdę.

Katecheza nr 366

Boże Ciało — jeden z niewielu dni w roku, kiedy Jezus wychodzi z kościoła.

Procesja to nie pokaz mody ani plener do selfie z Najświętszym Sakramentem w tle. To też nie spacer. Nie robimy przysiadów, tylko klękamy przed Bogiem. To nie jest fitness duchowy, tylko adoracja. Kwiaty sypiemy przed Panem, nie przed aparatem. Może zamiast kadrować zdjęcia, warto skadrować serce. Jezus nie potrzebuje naszej galerii — tylko naszej wiary.

Katecheza nr 365

Nauczyciel to ktoś, kto codziennie wstaje z myślą: „Dziś będzie lepiej” – mimo że wczoraj uczniowie pytali, czy 3+4 to czasem nie 8. To człowiek, który uczy i wychowuje. Zna sto twarzy, pięćset wymówek i jedną prawdę: wszystko można, jeśli się chce. Nie nosi peleryny, ale i tak ratuje świat – jeden zeszyt, jedno serce, jedno życie naraz. Bywa zmęczony, zrezygnowany, ale rzadko obojętny – bo kto nie wierzy w młodego człowieka, ten nie zostaje w tej pracy.

Nauczyciel – współczesny apostoł cierpliwości. Chwała mu za to.
I niech mu Bóg da nie tylko nagrodę w niebie, ale i spokojne popołudnie bez klasówek do sprawdzania. Drodzy, wakacje już niedługo.

Katecheza nr 364

Kościół to nie plaża. To nie siłownia, stąd krótkie spodnie zostaw w domu. Super, że takie masz. Na wakacje się przydadzą, ale na wakacje a nie na Mszę św. Przecież spotykamy się z Bogiem, nie z ekipą na grilla.

Skoro potrafisz ubrać się elegancko na wesele, to i na Mszę św. dasz radę. Tak, Bóg patrzy na serce — ale strój to też forma szacunku — nie tylko do Boga, ale i do innych wiernych.

Katecheza 363

Wychowywanie dzieci to jedno z najważniejszych zadań, jakie Bóg powierza rodzicom. To nie tylko troska o ciało i rozwój intelektualny, ale przede wszystkim o serce i duszę dziecka. Dziecko uczy się przez przykład — to, co widzi w domu, kształtuje jego sumienie. Modlitwa, czułość i konsekwencja są fundamentami dobrej relacji wychowawczej. Nie chodzi o wychowanie „idealnego dziecka”, ale o to, by prowadzić je ku dojrzałej miłości i odpowiedzialności. Warto też uczyć dzieci rozróżniać dobro od zła
i wskazywać im, że Bóg zawsze jest źródłem prawdziwej mądrości.

Puentując: dzieci nie potrzebują doskonałych rodziców, ale takich, którzy z miłością pokazują im drogę do Boga.

Katecheza nr 362

Pierwsza Komunia Święta to nie pokaz mody ani mini-wesele. Jezus przeszedł do Ciebie a nie na tort. Choć dzieci wyglądają jak z gali Oscarów, to nie o kreacje tu chodzi. To raczej pierwszy pocałunek duszy z Bogiem – trochę tremy, dużo łaski.

Nie dostajesz słodkiego upominku, ale samego Boga.

Z garnitury wyrośniesz. Sukienka zżółknie, ale spotkanie z Jezusem zostaje. I choć wszystko może wyglądać jak religijny teatr,
to najważniejszy aktor tej sceny to nie dziecko, tylko Jezus.

Katecheza nr 361

Najlepiej wychowuj dziecko tak, żeby miało pełną kontrolę nad wszystkim już od trzeciego roku życia. Niech decyduje, co zje, kiedy pójdzie spać i czy w ogóle ma dziś ochotę na granice. W końcu to mały człowiek – a nie daj Boże, żebyś naruszył jego niezależność.

Rodzic to raczej przyjaciel, coach i osobisty klaun w jednym. A autorytet? To przecież przestarzałe słowo z lat 90., zaraz obok „szacunku” i „obowiązków”.

Jeśli dziecko cię słucha, prawdopodobnie robisz coś bardzo nie w porządku. Rodzicu, przemyśl swoje toksyczne wzorce!

Katecheza nr 360

Małżeństwo to podróż pełna miłości, zrozumienia i bitew o to, kto znowu nie wyniósł śmieci. Kłótnie? To taka forma małżeńskiej gimnastyki – trochę podnoszenia głosu, trochę rzucania argumentami. Ona mówi „wszystko w porządku”, ale ton głosu sugeruje zbliżające się tsunami. On z kolei odpowiada milczeniem – bo przecież problemy same się rozpuszczą, jak kostka lodu w piekle.

Przypominanie starych błędów to hobby, które nigdy się nie nudzi – w końcu „co było, to było, ale przypomnę ci jeszcze raz”. Przebaczenie jest ważne – ale najpierw trzeba wygrać. A modlitwa? Tylko o to, by drugie zrozumiało, że się myli.