ZIEMIA ŚWIĘTA

jerozolima – Największe miasto Izraela, konstytucyjna stolica państwa Izrael. Organizacja Narodów Zjednoczonych i większość państw nie uznają Jerozolimy jako stolicy Izraela, pozostawiając tę kwestię sporną do wyjaśnienia podczas przyszłych negocjacji izraelsko-palestyńskich. Autonomia Palestyńska planuje utworzenie we Wschodniej Jerozolimie stolicy swojego państwa. Żadne z państw nie ma ambasady w Jerozolimie; większość z nich utrzymuje swoje ambasady w Tel Awiwie. W grudniu 2017 Prezydent Donald Trump oficjalnie uznał Jerozolimę za stolicę Izraela i wydał Departamentowi Stanu polecenie rozpoczęcia procedury przenoszenia amerykańskiej ambasady do tego miasta.

Stara Jerozolima (Stare Miasto) to otoczony murem obszar o powierzchni 0,9 km² w obrębie współczesnej Jerozolimy (we wschodniej części).  Znajdują się tu obiekty o kluczowym znaczeniu religijnym dla chrześcijaństwa, judaizmu i islamu: Wzgórze Świątynne z Kopułą na Skale, meczetem Al-Aksa i Murem Zachodnim, oraz bazylika Grobu Świętego. Na wschód od Starego Miasta wznosi się Góra Oliwna, na północ znajduje się arabska Wschodnia Jerozolima, na zachód jest Zachodnia Jerozolima (nazywana także Nową Jerozolimą).

Bazylika Grobu Pańskiego

Pierwsza bazylika w tym miejscu została wybudowana w IV wieku z polecenia cesarza Konstantyna. Była ona trzykrotnie większa od współczesnej budowli – rozciągała się od obecnej rotundy (Anastasis), w której mieści się edykuła Grobu, aż do ówczesnej głównej ulicy miasta – Cardo Maximus, gdzie dzisiaj znajduje się cerkiew św. Aleksandra Newskiego. Budowla konstantyńska została zniszczona przez Persów w 614 roku. Została odbudowana w mniemszych rozmiarach za panowania cesarza Herakliusza. Została jednak doszczętnie zniszczona w 1009 na polecenie kalifa Al-Hakima. W 1099 roku krzyżowcy zdobyli Jerozolimę i na miejscu ruin wznieśli nową świątynię. Na przestrzeni wieków sanktuarium było wielokrotnie przebudowywane oraz nękane przez pożary, trzęsienia ziemi i grabieże. W efekcie pod względem architektonicznym kształt świątyni jest rezultatem różnej jakości przebudów i remontów.

W bazylice Grobu Świętego swoje siedziby mają przedstawiciele trzech wyznań: prawosławnego patriarchatu Jerozolimy (nadal zdominowanego przez Greków), Kościoła łacińskiego reprezentowanego przez franciszkanów oraz Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego. Duchowni tych trzech wyznań na zmiany mogą pełnić funkcje liturgiczne. W największe święta przestrzeń bazyliki jest udostępniana dla liturgii Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego i Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Koptyjski Kościół Ortodoksyjny ma prawa tylko do kilku pomieszczeń i w wybrane dni może sprawować liturgie we własnej kaplicy znajdującej się na tyłach kaplicy Grobu.

Prawo wyłącznego posiadania kluczy do drzwi wejściowych i korzystania z nich należy do rodzin muzułmańskich. Tę szczególną funkcję kluczników chrześcijańskiej bazyliki powierzył ich przodkom w 1246 As-Salih Ajjub, kalif z dynastii Ajjubidów. Ceremonie otwierania i zamykania bazyliki są szczegółowo uregulowane.

Grób Pana Jezusa znajduje się w masywnym grobowcu zlokalizowanym w centrum Anastasis, czyli Rotundy. Przed wejściem, na stojących po bokach kamiennych ławach umieszczono 6 bardzo dużych lichtarzy oraz 6 nieco mniejszych. Prawo własności tych lichtarzy jest podzielone między katolików, Greków i Ormian. We wnętrzu grobowca znajdują się dwa pomieszczenia. Pierwsze o wymiarach 3,3 na 2,9 m to westybul zwany kaplicą Anioła. Nazwa jest odniesieniem do postaci anioła (Mt 28,2), który pojawił się kobietom, które przyszły do grobu w dzień po pogrzebie Jezusa. Na środku ustawiony jest miniaturowy ołtarz, który według tradycji został wykonany z kamienia stanowiącego zamknięcie grobowca. W kaplicy umieszczono 15 lamp, które są przypisane poszczególnym wyznaniom: pięć należy do łacinników, pięć do Greków, cztery do Ormian, a tylko jedna do Koptów. Drugie pomieszczenie – właściwa komora grobowa o powierzchni ok. 2 m² – z obudowanym płytami marmurowymi ołtarzem-ławą (arcosolium)^] o długości 210 cm (na całą długość pomieszczenia), jest miejscem złożenia ciała Chrystusa. Ściany komory grobowej nie są równoległe. Północno-wschodni i północno-zachodni narożnik ma nieco ostrzejszy kąt. Pomieszczenie jest tak małe, że jednorazowo może pomieścić trzy lub cztery osoby.

We wnętrzu bazyliki każdego roku zobaczyć można „Cud świętego ognia”. Ma on miejsce każdego roku w Wielką Sobotę. Około godziny 13:45 prawosławny patriarcha Jerozolimy trzykrotnie obchodzi kaplicę Bożego Grobu. Następnie zdejmuje szaty liturgiczne i z dwoma dużymi pękami świec (po 33 sztuki – tyle ile lat miał Chrystus) wchodzi do kaplicy Anioła, a następnie do właściwej kaplicy Grobu. Wejście do kaplicy jest pieczętowane, a sam patriarcha, jeszcze przed wejściem do jej wnętrza, sprawdzany jest czy nie wnosi niczego, dzięki czemu mógłby zaprószyć ogień. Po modlitwie (czasami czas oczekiwania jest dłuższy, a czasami krótszy), wedle relacji patriarchy, samoistnie pojawia się ogień na płycie Grobu Pańskiego, od którego zapala on świece i wynosi do wiernych, ogłaszając radosną nowinę o Zmartwychwstaniu Chrystusa

 

 

Stara Jerozolima dzieli się na cztery dzielnice. Dzielnica Chrześcijańska jest usytuowana w północno-zachodniej części Starego Miasta. Ciągnie się od Nowej Bramy wzdłuż zachodniego muru do Bramy Jafy. Graniczy od południa z kwartałami żydowskim i ormiańskim, a od wschodu z kwartałem muzułmańskim. To tutaj znajduje się bazylika Grobu Pańskiego. Dzielnica Muzułmańska jest największym i najludniejszym ze wszystkich kwartałów. Jest usytuowana w północno-wschodniej części Starego Miasta. Ciągnie się od Bramy Lwów na wschodzie wzdłuż północnego muru Wzgórza Świątynnego do Bramy Damasceńskiej na zachodzie. Dzielnica Żydowska jest usytuowana w południowo-wschodniej części Starego Miasta. Ciągnie się od Bramy Gnojnej na południu wzdłuż kwartału ormiańskiego na zachodzie do Cardo na północy i Wzgórza Świątynnego na wschodzie. Dzielnica Ormiańska jest najmniejszym ze wszystkich kwartałów. Jest ona usytuowana w południowo-zachodniej części miasta. Pomimo swojej niewielkiej wielkości i małej populacji Ormianie i ich patriarchat wyraźnie zaznaczają swoją obecność na Starym Mieście.

 

Via Dolorosa – ulica na Starym Mieście Jerozolimy, prowadząca od medresy Omara (Al-Omarijja) (I Stacja) do Bazyliki Grobu Świętego, w większości znajduje się w Dzielnicy Muzułmańskiej, a końcowe stacje w Dzielnicy Chrześcijańskiej. Jest to droga, którą prawdopodobnie przemierzył Jezus Chrystus dźwigając krzyż na Golgotę. Współcześnie niektórzy naukowcy uznają także za prawdopodobną drogę krzyżową od pałacu Heroda (obecna Dzielnica Ormiańska) na Golgotę. Zwyczaj przemierzania przez pielgrzymów ostatniej drogi Chrystusa na Golgotę, datuje się od pierwszych wieków chrześcijaństwa. Drogę tę zaczęto nazywać „Krzyżową” od XVI wieku. Swój obecny kształt Droga Krzyżowa uzyskała w XVIII wieku, zastępując różne poprzednie trasy. Drogę wyznaczyli prawdopodobnie franciszkanie, wychodząc z założenia, że Poncjusz Piłat osądził Chrystusa w Twierdzy Antonia, w pobliżu dzisiejszej bazyliki Ecce Homo.

Stacje drogi krzyżowej:

• I Stacja (Jezus skazany na śmierć) znajduje się na dziedzińcu medresy Omara (Al-Omarijja), stąd w każdy piątek o godz. 15 (zimą) lub 16 (latem) wyrusza procesja.
• II Stacja (Jezus bierze krzyż na ramiona) przy Kaplicy Biczowania
• III Stacja (Jezus upada po raz pierwszy) to niewielka kaplica, zbudowana w 1947 przez byłych żołnierzy armii Andersa
• IV Stacja (Jezus spotyka swoją Matkę) to małe oratorium ormiańskie
• V Stacja (Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi) to kaplica franciszkańska
• VI Stacja (Jezus spotyka Weronikę) zaznaczona na drzwiach kaplicy melkickiej
• VII Stacja (Jezus upada po raz drugi) to kaplica franciszkańska, początek Dzielnicy Chrześcijańskiej
• VIII Stacja (Jezus pociesza płaczące niewiasty) zaznaczona małym krzyżem na greckim klasztorze prawosławnym
• IX Stacja (Jezus upada po raz trzeci) zaznaczona kolumną, wmurowaną obok wejścia do klasztoru koptyjskiego
• X Stacja do XIV znajdują się w Bazylice Grobu Świętego.

 

Ściana Płaczu (hebr. הכותל המערבי, Ha-Kotel ha-Ma’arawi, tłum. mur zachodni) – jedyna zachowana do dnia dzisiejszego pozostałość Świątyni Jerozolimskiej. W chwili obecnej jest to najświętsze miejsce judaizmu. Zachowane mury są fragmentem Drugiej Świątyni wybudowanej na wzgórzu Moria.

Ściana Płaczu jest częścią Świątyni Jerozolimskiej (muru herodiańskiego), odbudowanej przez Heroda, a zniszczonej przez Rzymian. Nazwa pochodzi od żydowskiego święta opłakiwania zburzenia świątyni przez Rzymian, obchodzonego corocznie w sierpniu. Wierni zgodnie z tradycją wkładają między kamienie ściany karteczki z prośbami do Boga.

ZIEMIA ŚWIĘTA

Betania (Al-Ajzarija)

Grób Łazarza, częściowo naturalna grota znajdująca się u podnóża Góry Oliwnej, znajduje się obecnie w rękach lokalnej wspólnoty muzułmańskiej.

Kościół Pater Noster

Kościół „Ojcze Nasz” w Jerozolimie znajduje się na terenie klasztoru karmelitanek na południowym zboczu Góry Oliwnej, zbudowany na miejscu, gdzie Jezus Chrystus nauczał swoich uczniów Modlitwy Pańskiej (Łuk. 11: 1-4). Obecny kompleks klasztorny składa się z częściowo odbudowanego kościoła bizantyńskiego z IV-XIV wieku. Pod tym kościołem znajduje się grota z łacińskim napisem nad wejściem: Spelunga in qua docebat Dominus apostolos in Monte Oliveti (Jaskinia, w której Pan nauczał apostołów na Górze Oliwnej). Do kościoła bizantyńskiego przylega krużganek neogotyckiego klasztoru karmelitanek z 1868, na którego wewnętrznych ścianach znajdują się liczne tablice z płytek ceramicznych, z tekstem modlitwy Ojcze Nasz w ok. 130 językach świata. Dalej położone są budynki klasztorne z kościołem klasztornym.

Dominus flevit

Kaplica Dominus flevit (łac. Pan zapłakał) znajduje się  na zboczu Góry Oliwnej wraz z pozostałościami nekropolii żydowskiej i chrześcijańskiej oraz bizantyjskiego klasztoru. Kościół został zbudowany w miejscu, gdzie według Ewangelii św. Łukasza Jezus Chrystus zapłakał i przepowiedział upadek Jerozolimy (Łk 19, 41-44). Pierwsza świątynia powstała w czasach bizantyjskich. Obecna budowla została wzniesiona przez franciszkanów z Kustodii Ziemi Świętej w latach 1953-1955 według projektu Antonio Barluzziego.

 

Ogród Oliwny

Getsemani (hebr. גת שמנים = Gat Szemanim, dosłownie „tłocznia oliwek”) znajduje się w dolinie Cedronu u podnóża Góry Oliwnej. Bazylika Agonii zwana również Bazyliką Narodów, ze względu na pochodzenie donacji z różnych stron świata, dzięki którym franciszkanie zdołali ukończyć świątynię, wznosi się na planie starożytnej bazyliki bizantyjskiej.

 

Kościół św. Piotra in Gallicantu

Nazwa kościoła pochodzi od epizodu ewangelicznego (Łk XXII 56-62), według którego św. Piotr trzykrotnie zaparł się pojmanego Chrystusa, „zanim kur (kogut) zapiał”, spełniając w ten sposób wcześniejsze proroctwo Chrystusa. Obiekt został zbudowany w miejscu, które część chrześcijan utożsamia z lokalizacją pałacu Kajfasza, czyli miejscem dokąd przyprowadzono Jezusa po aresztowaniu i gdzie Piotr miał się go wyprzeć.

ZIEMIA ŚWIĘTA

Ain Kerem

W języku hebrajskim oznacza „źródło winnicy”. Miejsce to znane jest także, jako Źródło Najświętszej Marii Panny, ponieważ zgodnie z chrześcijańską tradycją, Maria, w drodze do swej kuzynki Elżbiety, zatrzymała się w tym miejscu, aby napić się wody. Niedaleko Źródła znajduje się franciszkański Kościół Nawiedzenia. Dwupoziomowy kościół, którego budowę zakończono w roku 1955 wznosi się na ruinach sakralnych konstrukcji z czasów krzyżowców i dawniejszej świątyni bizantyjskiej. Na dziedzińcu zewnętrznym pielgrzymów witają wyryte na ścianie słowa hymnu Magnificat (Łk 1, 46 – 55) aż w czterdziestu siedmiu językach.

 

W drodze ze wzgórza, po drugiej stronie wioski, znajdziemy franciszkański Kościół pod wezwaniem Św. Jana Chrzciciela. Wewnątrz znajduje się grota, która przez tradycje uznawana jest za miejsce narodzin św. Jana. Na ścianach dziedzińca świątyni, stanowiącego niemal lustrzany obraz otoczenia Kościoła Nawiedzenia, zobaczyć można wyryte w dwudziestu czterech językach słowa pieśni dziękczynnej Benedictus (Łk 1, 68-79), odmówionej przez Zachariasza po narodzinach Jana Chrzciciela.

 

Yad Vashem (Jad Waszem)

Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu – założony w 1953 roku w Jerozolimie na mocy Ustawy o Pamięci, przyjętej przez izraelski parlament Kneset. Zlokalizowany jest w Lesie Jerozolimskim na Wzgórzu Herzla.

Termin „Jad Waszem” oznacza „miejsce i imię” (lub „pomnik i imię”) i zaczerpnięty jest z księgi Izajasza (Iz 56, 5):

dam [im] miejsce w moim domu i w moich murach oraz imię lepsze od synów i córek, dam im imię wieczyste i niezniszczalne.

Instytut składa się z Nowego Muzeum Historycznego wraz z Salą Imion, gdzie przechowywane są dane o ofiarach Holokaustu, Izby Pamięci, Ogrodu Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, dwóch galerii sztuki, synagogi, archiwum i biblioteki, Doliny Zabitych Wspólnot i Międzynarodowej Szkoły Nauczania o Holokauście. Poza tym na terenie Jad Waszem znajduje się kilkanaście mniejszych i większych pomników poświęconych m.in. zamordowanym w czasie Holokaustu dzieciom, żydowskim partyzantom i żołnierzom oraz Januszowi Korczakowi. Jeden z pomników to urwany wiadukt kolejowy, na którym stoi towarowy wagon, służący w czasie II wojny światowej do przewożenia Żydów do obozów zagłady. W całym Jad Waszem posadzone są drzewa upamiętniające Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata – nie-Żydów, którzy ratowali Żydów w czasie Holokaustu, niejednokrotnie ryzykując własne życie.

 

Betlejem

Bazylika Narodzenia Pańskiego, zbudowana nad grotą, w której urodził się Jezus. W części północnej Bazylika łączy się z kościołem św. Katarzyny. Schody wiodące z głównej nawy kościoła św. Katarzyny prowadzą do kilku grot; jedną z nich jest kaplica św. Hieronima. W pobliżu Betlejem mieści się też słynne Pole Pasterzy.

Czas na podsumowanie pielgrzymki…

Jerycho

Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A [był tam] pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu». Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc to, szemrali: «Do grzesznika poszedł w gościnę». Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie». Na to Jezus rzekł do niego: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło» (Łk 19, 1-10)

Kasr al-Jahud

Miejsce, w którym Jan Chrzciciel ochrzcił Jezusa Chrystusa (Mt 3,13-17). Położone nad dolnym Jordanem, w pobliżu jego ujścia do Morza Martwego, na wschód od Jerycha, na granicy z Jordanią. Uznaje się, że jest to także miejsce, gdzie Izraelici pod wodzą Jozuego przekroczyli „suchą nogą” rzekę Jordan w drodze do Ziemi Obiecanej, a Eliasz wstąpił do nieba. Od czasu wojny sześciodniowej w 1967 r. miejsce to było niedostępne dla zwiedzających i pielgrzymów. Począwszy od lat 80. XX w. armia izraelska udostępniła wąski korytarz przez pola minowe, a od 2011 r. dostęp do Kasr al-Jahud jest swobodny.

 

Qumran i Morze Martwe

Qumran – rruiny starożytnej osady położonej w odległości 1 km na północny zachód od brzegu Morza Martwego, na pustyni Judzkiej, na Zachodnim Brzegu. Osada była zamieszkiwana przez wiele stuleci. Na podstawie znalezionych podczas wykopalisk archeologicznych monet oraz ceramiki, naukowcy wyodrębnili kilka faz osadnictwa. Większość uczonych skłania się do poglądu, że w okresie od połowy II wieku p.n.e. do 68 roku n.e. Qumran było siedzibą esseńczyków lub jakiegoś ich odłamu. W okolicznych jaskiniach w latach 1947–1956 znaleziono ponad 900 rękopisów z tego okresu, w 11 grotach, zwane od nazwy osady rękopisami z Qumran.

Morze Martwe – słone jezioro bezodpływowe położone w tektonicznym Rowie Jordanu, na pograniczu Izraela i Jordanii. Ok. 17 tys. lat temu poziom wody Morza Martwego był tak wysoki, że łączyło się ono z leżącym na północ Jeziorem Tyberiadzkim. W ciągu wieków przylegały do niego różne nazwy: Morze Cuchnące, Morze Diabelskie czy też Jezioro Asfaltowe. W Biblii nazwano je Morzem Słonym oraz Morzem Araby.Według tradycji głęboko na dnie leżą ruiny Sodomy i Gomory. Dlatego jest ono także znane jako Morze Sodomy lub Morze Lota – opisanego w Biblii świadka tragicznych wydarzeń związanych z tymi miastami. Niezwykłe stężenie soli sprawia, że na powierzchni z łatwością unoszą się ludzie nieumiejący pływać. Rzymski wódz Wespazjan, chcąc sprawdzić to zjawisko, kazał wrzucać do wody jeńców.

Poziom wody w Morzu Martwym spada. Przez ostatnie 40 lat powierzchnia morza zmniejszyła się o 30%. W ostatnich latach proces ten nasilił się i obecnie spadek sięga blisko 1 metra rocznie. W 2013 roku Jordania i Izrael podpisały umowę na mocy której ma powstać Kanał/rurociąg Dwóch Mórz o długości ok. 180 km transportujących wodę z Morza Czerwonego do Morza Martwego. Ma to opóźnić proces wysychania Morza Martwego.

 

ZIEMIA ŚWIĘTA

Jezioro Galilejskie

To największe jezioro słodkowodne Izraela, położone na północy kraju w Galilei. Niektórzy nazywają je morzem, jednak w rzeczywistości jest to jezioro przepływowe, przez które przepływa rzeka Jordan stanowiąca wraz z jeziorem podstawowe źródło wody dla Izraela. Nazywane jest też Jeziorem Tyberiadzkim, Jeziorem Genezaret, czasami Morzem Galilejskim. We współczesnym języku hebrajskim jest znane pod swoją biblijną nazwą: morze Kinneret (hebr. ים כנרת, Jam Kinneret) – Księga Liczb 34:11; Jozue 13:27 i odnosi się do kształtu jeziora (hebrajskie słowo kinnor – harfa albo lira).

Jest to najniżej położone jezioro słodkowodne na Ziemi (209 m p.p.m.). Znajduje się ono w depresji, w tak zwanej dolinie ryftowej. Cały obszar podlega częstym trzęsieniom ziemi, a w przeszłości był to obszar aktywności wulkanicznej. Z uwagi na niskie położenie, w tym rejonie jest zazwyczaj bardzo ciepło, zarówno latem, jak i w zimie. Jednak niskie położenie i otoczenie wysokich wzgórz powodują, że jezioro charakteryzuje się nagłymi i gwałtownymi burzami.

 

Góra Błogosławieństw

Wzgórze na północnym brzegu jeziora Genezaret, w okolicach Kafarnaum, które tradycja chrześcijańska wiąże z nauczaniem Jezusa i wygłoszeniem przez Niego Kazania na górze. W 1935 odkryto w okolicach Góry Błogosławieństw ruiny kaplicy z mozaikami z IV–VI w. Kaplica wznosiła się nad grotą. W 1937 zbudowano tu sanktuarium upamiętniające Osiem Błogosławieństw. Kościół został zaprojektowany przez Antonio Barluzziego jako bryła na planie ośmiokąta, o ośmiu oknach z witrażami do łacińskich tekstów błogosławieństw z Kazania na górze.

 

Tabga

Tabga (gr. Heptapegon, „siedem źródeł”) – w średniowieczu nazywany był Tabula Domini (łac. Stół Pański) ze względu na tradycję chrześcijańską‚ lokalizującą właśnie w tym miejscu posiłek, który miał być przygotowany i spożyty przez zmartwychwstałego Jezusa (J 21).

Wykopaliska archeologiczne prowadzone na tym terenie na przestrzeni XX w. przyczyniły się do odkrycia pozostałości trzech różnych bizantyjskich sanktuariów: bazyliki rozmnożenia chleba z IV-V w., sanktuarium prymatu z IV w. oraz kaplicy błogosławieństw z końca IV w. Dwoma ostatnimi sanktuariami opiekują się dzisiaj franciszkanie z Kustodii Ziemi Świętej. Bazylika rozmnożenia chleba znajduje się z rękach benedyktynów niemieckich.

Do najbardziej znanych zabytków Tabgi należą bizantyjskie mozaiki, które ozdabiały podłogę bazyliki rozmnożenia chleba. Przedstawiają one faunę i florę wodną m.in. Delty Nilu. Pod głównym ołtarzem znajduje się mozaika z czterema chlebami i dwiema rybami – motywem reprodukowanym dzisiaj na ceramice i rękodzielnictwie Izraela i Palestyny.

 

Kafarnaum

hebr. כְּפַר נַחוּם, Kefar Nachum; arab. كفر ناحوم, Kafr Nahum; pol. Wioska Nahuma – dawne miasto z czasów Hasmoneuszy (II-I wiek p.n.e.), położone nad Jeziorem Tyberiadzkim na północy Izraela. Od 1894 roku ruiny wykupili franciszkanie, którzy rozpoczęli prace wykopaliskowe, a następnie renowację zabytków.

 

Góra Tabor

Góra Przemienienia Pańskiego.

ZIEMIA ŚWIĘTA

Cezarea

Została zbudowana na ruinach libańskiego miasta, w epoce hellenistycznej znanego jako Stratonospyrgos. W 90 roku p.n.e. zdobył je Aleksander Jannaj, król Judei i arcykapłan z dynastii Hasmoneuszy. Powstał tutaj port morski, który odgrywał strategiczną rolę w państwie Machabeuszy. W 63 roku p.n.e. miasto zajęli Rzymianie, a w 6 roku n.e. miasto stało się siedzibą namiestników rzymskich w Judei.

Swoją współczesną nazwę Cezarea zawdzięcza Herodowi Wielkiemu, który nazwał tak to miasto na cześć cesarza. W 22 roku rozpoczął on budowę głębokiego portu morskiego oraz wybudował magazyny, rynki, drogi, łaźnie miejskie i świątynie rzymskich bogów. Miasto było co pięć lat gospodarzem igrzysk, podczas których odbywały się walki gladiatorów oraz występy teatralne.

W Cezarei znajdowała się też siedziba rządów Poncjusza Piłata. Tutaj Piotr Apostoł nawrócił rodzinę pierwszego poganina przyjmującego chrześcijaństwo – rodzinę Korneliusza. Tutaj również przez dwa lata był więziony Apostoł Paweł.

Po zburzeniu Jerozolimy przez Rzymian w roku 70 n.e. nadmorska Cezarea stała się stolicą prowincji Palestyna

Góra Karmel

Nazwa góry w języku hebrajskim Har HaKarmel oznacza na język polski Winnica Boga lub Ogród Boży. Odnosi się to do faktu, że rejon ten jest jednym z najbardziej urodzajnych terenów w Ziemi Izraela. W języku arabskim góra jest także nazywana Dżabal Mar Eljas , co jest tłumaczone jako Góra Proroka Eliasza.

Góra Karmel jest uznawana za świętą przez żydów, chrześcijan, muzułmanów, bahaitów, czcicieli Baala i starożytnych Greków („Góra Zeusa”). Mówi się, że Pitagoras zatrzymał się tam podczas swej wyprawy do Egiptu. W Starym Testamencie góra Karmel jest opisywana jako symbol piękna.

Pieśń nad pieśniami 7:6 : „Głowa twa [wznosi się] nad tobą jak Karmel, włosy głowy twej jak królewska purpura, splecione w warkocze.”

Prorok Eliasz miał zamieszkiwać w tutejszych dwóch grotach i tam odbyć konfrontację z czcicielami Baala.

Księga Królewska 18:18-20 : „(18) A on mu odrzekł: Nie ja dręczę Izraela, ale właśnie ty i ród twego ojca waszym porzucaniem przykazań Pańskich, a ponadto ty poszedłeś za Baalami. (19) Więc zaraz wydaj rozkaz, aby zgromadzić przy mnie całego Izraela na górze Karmel, a także czterystu pięćdziesięciu proroków Baala oraz czterystu proroków Aszery, stołowników Izebel. (20) Achab rozesłał polecenie wszystkim Izraelitom i zgromadził proroków na górze Karmel.”

Proroctwa biblijne odnoszą się do góry przedstawiając przyszłe błogosławieństwa Boże

Księga Jeremiasza 50:19 : „Izraela zaś przyprowadzę znów do jego pastwisk i będzie się pasł na Karmelu i w Baszanie, a w górach Efraima i w Gileadzie się nasyci.”

 

Kana Galilejska

Odnowienie sakramentu małżeństwa

 

Nazaret

Bazylika Zwiastowania Pańskiego zbudowana została w latach 1961-1969. Jedna z trzech najważniejszych świątyń chrześcijańskich odwiedzanych przez pielgrzymów przybywających do Ziemi Świętej (po Bazylice Bożego Grobu w Jerozolimie i Bazylice Narodzenia Pańskiego w Betlejem). Wedle tradycji chrześcijańskiej bazylika stoi na miejscu, w którym Archanioł Gabriel miał zwiastować Maryi, iż stanie się Matką Syna Bożego.

Badania archeologiczne ujawniły, iż w miejscu współczesnej budowli w różnych okresach wzniesiono pięć następujących po sobie budowli. Najstarszym obiektem sakralnym w tym miejscu była synagoga z III wieku. Archeolodzy odnaleźli pod późniejszymi mozaikami podłogowymi blisko 80 fragmentów architektonicznych – prymitywne baptysterium, mozaikę podłogową z elementami krzyża, podstawy kolumn, kapitele, gzymsy oraz siedem schodów prowadzących do położonej w zachodniej części groty. Prawdopodobnie była ona wykorzystywana przez chrześcijan, na co mogą wskazywać wygrawerowane na ścianie napisy.

Kolejne kościoły wznoszone w tym miejscu to: bazylika bizantyńska (V-XI w.), katedra krzyżowców (XII-XIII w.), kościół franciszkanów (XVIII-XX w.) oraz współczesna Bazylika Zwiastowania Pańskiego. Bazylika jest unikalną budowlą, która od momentu swojego powstania jest najlepiej znanym symbolem miasta. Jest ona zbudowana z dwóch dużych kościołów, o całkowicie odmiennym oświetleniu i innej atmosferze wnętrza. Kościół dolny obejmuje Grotę Zwiastowania oraz pozostałości starożytnych ruin znajdujących się pod bazyliką. Natomiast kościół górny jest nowoczesną świątynią.

Bazylikę otaczają krużganki z przedstawieniami Madonn z różnych stron świata (m.in. Matka Boża Kozielska z modlitwą po polsku: „Powróć nas na Ojczyzny łono…”). Prace są wykonane z różnych materiałów, takich jak płytki mozaikowe lub porcelana. Każda z nich odzwierciedla artystyczne i religijne tradycje kraju z którego pochodzi obraz Madonny.

Kościół św. Józefa. Według tradycji chrześcijańskiej sięgającej średniowiecza, w miejscu tym znajdował się warsztat ciesielski św. Józefa. Prawdopodobnie do warsztatu przylegał dom, w którym wychowywał się i dojrzewał Jezus Chrystus.

Kościół wzniesiono w stylu neoromańskim. Budynek jest przykryty spiczastym dachem wykonanym z drewna i czerwonej dachówki. Jest on połączony z sąsiednim Klasztorem Franciszkanów. We wnętrzu kościoła znajduje się grota z pozostałościami kościoła krzyżowców.

ZIEMIA ŚWIĘTA

20 – 27.02.2018 (8 dni)

Od 2000 lat chrześcijanie z całego świata przybywają do Ziemi Świętej, która jest naszym duchowym dziedzictwem. Pielgrzymi podążają śladami Jezusa z Biblią w ręku i modlą się w miejscach w których Jezus nauczał. Jest to miejsce i niepowtarzalna okazja poznania biblijnej krainy, pogłębienia wiary i duchowej przemiany na resztę życia. Czytaj dalej…